Hindistan’ın Bangladeş sınırına yakın bir bölgede nehirleri aşmak için sıra dışı bir yöntem geliştirilmiş. Demir ya da betondan yapılmış modern köprülerin yerine ağaç köklerinden köprüler yetiştiriliyor. Hindistan’ın Megalaya bölgesindeki Çerapunçi ve Mavsinriyam köylerinde farklı bir teknik ve sabırla köprüler yetiştiriliyor. 25 Eylül.2022 Tarihli Cumhuriyet Gazetesinde Ayça Ceylan’ın köşesinde gördüm. İnternete girerek bu doyumsuz ekolojik çözümü inceledim.

Bu bölge 6 ay boyunca yoğun yağış alıyor. Bu yüzden buraya Dünyanın en ıslak yeri denilmektedir. Yağışlarla beraber akış hızı artan nehirlerin, karşıya geçişlere izin vermeyecek kadar seviyesi yükseliyor.

İnsan ve Doğa Ortaklığı ve Ekolojik Çözüm:

Bölgede yaşayanlar bu sorun karşısında doğaya duyarlı denilebilecek yaşayan kök köprüleri yapmışlardır. Basit ama sabır ve ilgi isteyen bir yöntemle yetiştirilen kök köprüler, modern köprüleri kıskandıracak dayanıklılığa sahiptir. Bu köprülerin uzunlukları 30 metreyi bulmaktadır. Yaklaşık 50 kişiyi aynı anda üzerinde rahatça taşıyabilecek dayanıklılığa sahiptir. Bu şekilde yapılan köprülerin 500 yıllık bir geçmişe sahip olduğu düşünülmektedir. Yaşayan kök köprülerin yapılabilmesi için sadece birkaç kauçuk, incir ve karabiber ağacı köklerinden faydalanmak gerekiyor.

Meghalaya doğası gereği sık ormanlar,dik yamaçlar,nehirler ve şelalelerle bezenmiş bir bölge, ülkemizin Karadeniz Bölgesine benzer bir bölge. Bu doğaya uyumlu uygulama ders niteliğindedir.

Doğayı korumak için illa demirli betonlu çözümler gerekmiyor. Ülkemizin eşsiz doğal ve kültürel varlıklarını korumak için maalesef iyi örnekler veremiyoruz.

Dünya’dan iyi örneklerde doğal ve kültürel varlıkları korumak için gerekirse yol bile yapılmıyor. Ülkemizde ise sit alanlarının, kültürel varlıkların içine kadar yol yapılıyor, orijinalitesi bozuluyor.

“Yedi Veren Türkiye” için her birimize önemli görevler düşüyor.

Hoşça kalın.