"Yaşayanlar için umut her zaman vardır. Umutsuzluk, ölüler içindir," diyor Theokritos.
Bu kadim sözler, yüzyıllardır kalbimizde yankılanan o sönmek bilmez ateşi, umudu ne kadar yalın ve güçlü bir şekilde ifade ediyor. Hayatın inişli çıkışlı yollarında tökezlediğimiz, karanlığın en koyu tonlarına büründüğümüz anlarda bile, bir fısıltı gibi içimizde varlığını sürdüren bir ışıktır umut.
Bazen bir insanda buluruz onu, bazen de en çaresiz anlarımızda sığındığımız dualarımızın gizemli gücünde saklıdır. Bir kuşun telaşsız kanat çırpışında, bize hayatın devam ettiğini, gökyüzünün hala mavi olduğunu hatırlatan bir melodi fısıldar.
Kışın o bembeyaz örtüsü, her yeri sessizliğe ve soğukluğa teslim ettiğinde, o kar örtüsünün altından ürkekçe başını uzatan bir kardelen çiçeğinin mucizesinde saklıdır umut. İncecik gövdesiyle karlı toprağa meydan okuyan bu narin çiçek, en zorlu koşullarda bile yaşamın filizlenebileceğinin en güzel kanıtıdır.
Bir gonca gülün o nazlı boyun büküşünde, henüz açılmamış yapraklarının ardında sakladığı o muhteşem güzelliğin beklentisinde de vardır umut. Zamanı geldiğinde tüm ihtişamıyla açılacağını bildiğimiz o kapalı hali, geleceğe dair tatlı bir fısıltıdır.
Ve bazen de umut, en beklenmedik, en acı olayların içinden mucizevi bir şekilde doğar. Binlerce insanın yok oluşuna gözyaşları ve acıyla şahit olduğumuz o karanlık enkazın altından günler sonra sapasağlam çıkan bir bebeğin ilk çığlığında yankılanır. O minicik ses, yıkımın ve çaresizliğin ortasında bile yaşamın en güçlü zaferini ilan eder.
Umut vardır.
Evet, umut her zaman vardır.
Belki yanı başımızda, belki de çok uzaklarda saklanıyordur.
Önemli olan, o umudu fark edebilmek, ona doğru uzanabilmek ve kalbimizde yeşermesine izin verebilmektir. Çünkü umut, sadece bir duygu değil, aynı zamanda hayata tutunma gücümüz, yarınlara dair inancımızdır. Yeter ki o umudu yakalamayı başarabilelim.
