21.yüzyılın hızla değişen dünyasında, teknoloji, ulaşım ve iletişim alanlarında yaşanan baş döndürücü gelişmeler modernleşmeyi sadece bir tercih değil, adeta bir zorunluluk haline getirdi. Ancak bu süreçte gözden kaçırılmaması gereken çok önemli bir gerçek var: Kültürel kimliğimiz. Modernleşme rüzgârına kapılıp savrulmadan önce, kim olduğumuzu ve nereden geldiğimizi hatırlamamız gerekiyor.

Modernleşmek, Batı’yı taklit etmek demek değildir. Teknolojiyi kullanmak, yaşam standartlarını yükseltmek, eğitimde ilerlemek elbette ki toplumlar için gereklidir. Ancak bu gelişmeleri gerçekleştirirken, kendi değerlerimizi, geleneklerimizi ve kültürel kodlarımızı kaybetmemek de bir o kadar önemlidir. Aksi takdirde, modernliğin içinde kimliksiz bireyler ve ruhsuz toplumlar ortaya çıkar.

Kültürel kimlik; bir milletin diliyle, müziğiyle, mimarisiyle, mutfağıyla, halk danslarıyla, bayramlarıyla ve inanç sistemiyle bütünleşmiş bir yapıdır. Bunların her biri bir halkın hafızasını taşır. Eğer bir toplum hafızasını kaybederse, geleceğini de sağlıklı bir şekilde inşa edemez.

Bu nedenle, modernleşirken "kendimiz olarak kalabilmeyi" başarabilmek, en büyük becerimiz olmalı. Japonya örneği bu açıdan dikkat çekicidir. Son derece modern ve teknolojik bir toplum olmalarına rağmen, geleneksel kıyafetlerinden çay seremonilerine, dillerinden toplumsal saygı anlayışlarına kadar köklü değerlerini yaşatmayı sürdürüyorlar. Çünkü onlar, modernliği kendi kültürel süzgeçlerinden geçirerek benimsediler.

Bizim de yapmamız gereken budur. Türk toplumu olarak, çağın gereklerini yerine getirirken, kültürel mirasımızı bir yük gibi değil, bir zenginlik olarak görmeliyiz. Modernleşme, geçmişi reddetmek değil; geçmişi anlayarak, bugünü şekillendirmek ve yarına taşıyacak yeni bir sentez yaratmaktır. Modern dünyaya entegre olurken, kendi kültürümüzden ve değerlerimizden kopmamak, birey olarak da toplum olarak da ayakta kalabilmemizin temelidir. Kökleri sağlam bir ağaç, hangi yöne eserse essin rüzgarda devrilmez.