İnsan bazen o kadar çok kırılır o kadar çok üzülür ki bunu bazen ifade bile edemez. Bazıları konuşmaz bazıları görmeye tahammül edemez bazıları ise kırgınlığına rağmen katlanır bir gün gelir beni anlar diye bekler. Tabi bu bekleme sırasında ömründen ömür gider belki bir gülümseme belkide bir selam bir kelam gönlünü almaya yetecektir. Malesef ki acıma duygusu olmayan yada kırdığını bile fark etmeyen kişinin çokta umrunda olmuyor bu durum. O yüzden bu hayatta bizden yani kendimizden daha değerli hiç bir şey yoktur. Biz kendimize değer vermeliyiz kendimize iyi davranmalıyız bu hayatta bizden daha değerli bir şey yoktur. Biliyoruz ki bize verdiği bu canı nerede üzdük, nerede harcadık, nasıl hırpaladık kimlere nerede ne şekil izin verdik bizi incitmeleri için bunların hepsine nasıl müsade ettik hepsini Allah A.C bizlere soracak peki o vakit cevap verebilecekmiyiz. Elbetteki zalim zalimliğinden vaz geçmez ama biz müsade etmeyerek önünü kesebiliriz. Bizi kırdığı üzdüğü noktada dur demeliyiz. Arada bir aynanın karşısına geçerek şunu soralım kendimize; Sen kimsin, ne için yaşıyorsun, bu hayattaki gayen nedir, ne yapmak istitorsun? Bu sorular ile kendimizi önce bir sorgulayalım ve kendimize gelelim. Daha sonra hayatımızı düzene koyarak yola devam edelim. Bu hayat bizim için kıran kendi kaybetmiştir üzende öyle hayatınızdaki bazı insanlar değersiz ise onlara değer vererek yüceltmeye gerek yok yol verin gitsin. Size yani kendimize en büyük değeri kendimiz biçeriz bunu asla unutmamalıyız. Özellikle seçtiğimiz arkadaş ortamı çok önemli bu konuda hani bir söz vardır " Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim" diye biz kötülere yer vermezsek hayatımızda onlar bize sokulamaz onlara kapı açmayalım biz hep değerliyiz ve değerli kalalım.

SEN HAZİNENE BİR GÜMÜŞ DAHA EKLEYEYİM DERKEN;
ELİNDEKİ ALTIN'I KAYBETTİN.