İnsan bazen tüm evrenin kendi etrafında döndüğünü düşünüyor. Düşünüyor düşünüyor hiç “Ben öyle değilim. Mütevazı bir yaşamım var.” demeyelim.

Neden mi?

İşten eve gelen eş, okuldan eve gelen evlat, telefonla görüştüğümüz sevdiklerimizin her sabah “Günaydın” deyişi ve daha birçoğu. Öylesine sıradanki hepimiz için, öylesine olmak zorunda bir rutin ki bunun şükür gerektirecek bir durum olduğunu bile düşünmüyoruz.

Uyuyup sağlıkla uyanmak, çocuklarımız için bir şeyler hazırlamak, günlük temel ihtiyaçlarımızı karşılayabilmek öylesine basit ki teşekküre layık değil gibi hissediyoruz.

Şimdi bu saydıklarımızı bir lütuf olarak görmüyor da sıradanlaştırıyorsak, şükrü sadece kazandığımız okullara, terfi ettiğimiz makamlara, yeni aldığımız son model bir arabaya layık görüyorsak nerede kaldı mütevazı yaşam?

İşte tam bugünlerde o yaşamın farkına vardık. Ülkemizde yaşanan bu felaket bize öğretti ki rutin bildiğimiz her işte bir keramet vardır. Mülkün sahibi olan Allah’tır. Şükre layık gördüklerimiz sadece nefsi isteklerimizdir ki esas teşekkür hayatın bize verdikleridir. Akışında olup gittiğini sandığımız her şey aslında bir lütuftur. Aldığımız nefes, içtiğimiz su, tüm duyularımız ve dokularımız bizim için nimettir. Bilmediğimiz ne çok şey varmış değil mi? Biz bildiklerimizi herkes duysun diye haykırırken aslında kendimizin farkında bile değilmişiz, değil mi?

Ve acı içinde acı yaşadığımız şu zamanlarda anladık ki ülkenin neresinde biri ‘Ah’ dese biz burada nefes alamıyoruz. Kim üşüse biz burda yedi kat örtünün altında ısınamıyoruz bırakın yedi katı üzerimize örtü örtmeye utanıyoruz. Kim açsa boğazımız düğüm düğüm oluyor yutkunamıyoruz. Kimi zaman fikir ayrılığı yaşasakta ki bu insan doğasının dahilindedir böyle zor zamanlarda tek yumruk oluyoruz.

Ben eminim ki daha güçlü kalkacağız ayağa. Birbirimizin yarasına merhem olup, kıymetini daha iyi anlayacağız. Şükredeceğimiz noktalar değişecek ve daha çok kenetleneceğiz. Acımız henüz taze binlerce kayıp yaşadık. Birbirimizin omzunda gözyaşı döküp yaşama tutunacağız. Ve umarım çıkardığımız bu dersleri hiç unutmayacağız. Artık yaşama başka bir yerden bakacağız.

Sevgi ve saygı ile…