İnsanlar günlük ilişkilerinde karşı karşıya kaldıkları zorluklarda hep birilerine sığınma ihtiyacı hisseder ve destek verecek kişiler ararlar. Yanında onunla birlikte ağlayıp, derdine ortak olup, kendisine çözüm bulacak bir ele ihtiyaç duyarlar.

Bu zor süreçte yanında bulunan her insan dostudur onun gözünde. Çünkü desteğini esirgememiştir. Yeri gelince ağlamış belki de mendil olmuştur omzu ile. Böyle bir zamanda yanında bildiğine minneti de sonsuzdur bu nedenle. Kendini çoğu kez borçlu hisseder o kimseye.

Buraya kadar her şey güzel. Bir noktaya kadar doğruluk payı da oldukça yüksek. Ama bu madalyonun beklenen ya da olması gereken yüzü ya diğer yüzü?

Şimdi olayı birde tam tersinden düşünelim. Hayatınızda her şeyin olması gerektiği gibi ilerlesin. Dahası bu rutini çeşitli başarılarla ya da mutluluklarla süslediğinizi kendinizce verdiğiniz bir çok emeğin karşılığını aldığınızı varsayalım. Ve sonra tekrar düşünelim.

Kimler destekledi sizi?

Kim alkışladı ve gönülden tebrik etti?

Kim sahte bir gülücükle konunun üstünden atladı?

Kim aslında kendisinin daha iyi şeyler yapabileceğini hiçbir şey yapmadan savundu?

Kim egosunu bir kenara bırakarak emeğinize saygı duydu?

Hep deriz ya kötü gün dostu... Muhakkak o günlerin zorluğunu aşacak bir desteğe hep vardır ihtiyacımız ama iyi günde de kimler gerçekten yanınızda? Tekrar bir gözden geçirmeliyiz.

Ve devamında aynı vefa borcunu onlar içinde duyup, gerçekten mutlu olduklarını hissettiğiniz zamanlarda onlarla birlikte gülmeliyiz. Çünkü kötüyü paylaşarak azaltmak kadar iyiyi paylaşıp çoğaltmaya da ihtiyacımız var bu dünyada.

O yüzden hakkını verin

yanınızda olanların, birini diğerinden ayırt etmeden. Hakkını verin ki ağlayanlar kadar sizinle birlikte gülenlerin sayısı da artsın.

Sevgi ve saygı ile....