Çocukların fiziksel ve psikolojik durumları yaşama tek başına tutunabilecek düzeyde olmadığından, gerekli becerileri kazanarak çocukluk döneminden çıkana dek özel ilgi ve bakıma ihtiyaçları bulunmaktadır. Çocuğun büyüme ve gelişme süreci içerisinde çevresiyle olan etkileşimi sonucunda kişiliği ve ruhsal yapısının temelleri oluşmaktadır. Çocuğun büyüme ve gelişme süreci içerisinde yalnızca bakım ve beslenme için değil aynı zamanda sevgi ve şefkate gereksinimi de vardır. Çocukluk döneminde yaşanılan tüm eylem ve eylemsizlikler çocuğun fiziksel ve düşünsel (psikolojik) yönden gelişimini etkilemektedir. Çocuklar kısa süreli ya da süreğen olarak fiziksel, duygusal, zihinsel ve ahlaki gelişmelerini olumsuz etkileyen eylem ve eylemsizliklere maruz kalabilmektedir. Bu durumların çeşitli sağlık ve sosyal sorunlara yol açması nedeniyle, çocuk istismarı konusu önemli kılınmıştır. WHO (World Health Organisation-Dünya Sağlık Örgütü), çocuk istismarını “bir yetişkin veya devlet tarafından bilerek veya bilmeyerek yapılan ve çocuğun sağlığını, fiziksel ve psiko-sosyal gelişimini olumsuz yönde etkileyen davranışlar” şeklinde tanımlamıştır.

Ülkemizde ve dünyada son yıllarda çocuk istismarı ve ihmali üzerine yapılan çalışmalar, istismar ve ihmal sıklığının hiç de azımsanmayacak boyutta olduğunu göstermektedir. Bu önemli sorunu çözmek; koruyucu önlem çalışmaları ve iyileştirme hizmetlerinin yaygınlaştırılması ve kaliteli sunulması ile mümkündür. Anne- baba tutumları ve çocuğun yaşadığı ev koşulları onların gelişiminde önemli ortamlardır. Çocuk yaşamının büyük bir bölümünü aile ortamında geçirmektedir. Dolayısıyla bu ortamların sağlıklı olması çocuk için hayati değerdir. Bir başka deyişle çocuk en güvenli olması gereken evinde, kendi ailesi tarafından birçok neden ya da nedenlerin birleşmesiyle istismara uğramaktadır. Bu noktada çocuğun çevresine verilebilecek en iyi destek, doğum öncesinden başlayarak çocuğun gelişiminde ve eğitiminde önemli rol oynayan anne-babaları eğitmekten geçmektedir.